Zdarzyło się wczoraj: przytrzasnęły mnie drzwi tramwajowe. Zdarzyło się dzisiaj: zleciałam ze stołu wieszając firanki.

Piszę pracę licencjacką. Podobno. W każdą środę wieczorem przypominam sobie, że powinnam mieć coś napisane. W każdy czwartek rano budzę się z moralnym kacem, bo wciąż nic nie mam. W każde czwartkowe południe siadam w kącie i udaję, że mnie tam wcale nie ma i milczę co jak na mnie jest bardzo zaskakujące. I w każdy czwartek o 13 obiecuję sobie, że za tydzień będzie inaczej, że coś przyniosę.


Praktykuję się. Przewijam, bawię i karmię. Kąpię, śpiewam i usypiam. Przekonuję się, że dzieci lubię, ale posiadanie własnych to na razie nie jest dobry pomysł.


Nie jem śniadań, w nocy dobijam kalorię czekoladą. Moja piramida żywieniowa ma kształt kawałka pizzy.


W nocy jestem małą żydowską dziewczynką. Budzę się z krzykiem. Może moje życie nie jest aż takie złe.

Słucham "Nędzinków"  w moich głośnikach wciąż umiera Eponine.

I czekam, czekam, czekam, na koniec zajęć, na wieczór, na piątek, na święta, na coś. Sama nie wiem na co.

Jest milion sposobów na spędzenie wakacji. Można jechać na Openera i taplać się w błocie, upić się na Woodstocku, lecieć do Paryża za 10 zł, bo kupiło się bilet w promocji, bądź wykupić all inclusive na Majorce i leżeć nad basenem zaglądać na fejsbuka i z pogardą patrzeć na zdjęcia znajomych z Zakopanego. Można ciułać złotówki na kasie w Tesco, funty na zmywaku w Londynie, euro zbierając ogórki w Niemczech.

Można też idąc w swoich jedynych płaskich butach, na prostym chodniku skręcić nogę. I dupa. I wszystkie twoje plany  zarobkowania, chudnięcia, dokończeniach cholernego prawa jazdy, poprawienia życia towarzyskiego, wszystko zjada twój wielki spuchnięty staw skokowy prawy, skręcony po raz trzeci. Jesteś porażką. Ty i twoja noga.

Oh could it be January 'cause it feels so cold without you here

Cudownie bezproduktywny weekend. Byłam na  piwie w doborowym towarzystwie, zjeżdżałam na sankach przeraźliwie krzycząc, zobaczyłam "W ciemności" i boleśnie się rozczarowałam. Upiekłam dwie tarty brokułowo-pieczarkowe. Omnomnomn. Pyszności. Wygrałam w Rummy i zostałam perfidnie ograna w Scrabble. Boleśnie odkryłam też zamknięcie megavideo i innych takich. Najnowszy odcinek "Big bang theory" oglądałam na jakimś dziwnym odtwarzaczu co po 2 minutach wracał się na sam początek.Yeah.

Poza tym podsumowując czego nie lubię z tego tygodnia to grubych ludzi, zawiei śnieżnej, jeśli musze iść parę kilometrów pieszo,  ludzi co mają gruźlicę i jeżdżą ze mną tramwajem, żuli ogólnie, a najbardziej tych co jadą ze mną tramwajami-halo, ja płacę za podróż i ykhm... komfort jazdy, a oni nie.... A palmę pierwszeństwa dostaję pewna babcia co paliła papierosa w tramwaju dmuchając mi prosto w twarz. 

Nocnym pociągiem aż do końca świata

Lubię pociągi. Miarowy stukot, widoki przesuwające się za oknem i to poczucie, że czeka mnie coś miłego na samym końcu. Czytać książki i popijać herbatę z termosu. Podróże są dobre. Są ucieczką, ale zapominam, że czasem trzeba wrócić. A po powrocie trzeba żyć dalej.
Sesja mnie pożera i zabiera czas.

You can get addicted to a certain kind of sadness

Wciąż nie ma śniegu przez co czuję się jakby trwał wieczny listopad. A to jak wiadomo najbrzydszy miesiąc w roku. Gorąca kawa parzy mi usta, a ja wciąż się czuję senna.
Znów zaskoczyła mnie sesja. Itakpaskudniesiębojęchociażudajężemnietowogólenierusza. Dokładnie dwa lata temu budziłam się lekko skacowana po studniówce.Strasznie bolały mnie łydki, a włosy nie chciały się rozczesać. Rok temu byłam gotowa zamordować przewodniczącego mojej komisji wyborczej i stresowałam się czy na pewno poszedł dobry raport i czy nie czekają mnie przykre konsekwencje. Dzisiaj obudziłam się spanikowana, bo wciąż nie umiem na kolokwium za parę godzin, za tydzień mam dwa egzaminy i wciąż nie uzupełniłam protokółów. I spędziłam paskudnie nudne dwie godziny u weterynarza, gdzie panie z długimi tipsami głaskały swoje yorki z sierścią zaplecioną w kucyki. Nie rozumiem niektórych ludzi. Ja i mój kot dachowiec czuliśmy się nieco stremowani. 

Prócz stresu sesyjnego czuję też lekki ścisk żołądka, bo jeśli dobrze pójdzie to za 9 miesięcy będę stała na płycie Naszego Nowego Pięknego i Wspaniałego Stadionu Narodowego. Który ma kształt koszyka i zwija mu się dach. Ach... A ja będę stać na tej pięknej murawie, którą pewnie się zwija i będę słuchać Coldplay. :)

Kwejk ma szczęście do kawowych obrazków. Które są brane z tumblr oczywiście. 

Raindrops keep falling on my head

W najnowszym filmie Allena, główny bohater przekonywał nas, że Paryż najpiękniejszy jest w deszczu. Raczej nie tyczy się to Krakowa, który w deszczu jest paskudny. Powietrze jest ciężkie, wilgotne i pełne spalin. Jak zimna zupa ogórkowa. Na  mokrym bruku ślizgają się obcasy, a brzydcy, szarzy ludzie uderzają innych parasolami. Wycieczki stoją znudzone na rynku. Na prawo Mariacki, na lewo Sukiennice. Możemy już iść do Mc Donalda? Głowna atrakcja. Nie lubię wycieczek. Nie lubię zwiedzać w zorganizowanych grupach i nie lubię się przeciskać między nimi, kiedy biegnę na zajęcia. Kiedy pada mogłabym narzekać cały dzień. Każdy taki dzień wydaję mi się okropny, a ja zastanawiam się, kiedy się to wszystko skończy i będę mogła wrócić do łóżka. Słuchanie "Paradise" Coldplay wydaję się być ironią. W tramwaju nie mam gdzie usiąść, kanarzy są niemili, mimo, że mam bilet, na ćwiczeniach dowiaduję się o kolejnym kolokwium i jestem pytana akurat wtedy, kiedy nie znam odpowiedzi na pytanie, a w rajstopach idzie mi oczko.Małe tragedie potrafią mnie doprowadzić do płaczu. Taki dzień ostatnio uratowała K. Przytuliła, pożyczyła książkę i powiedziała, że cudownie mnie widzieć. I jak tu nie kochać ludzi? Wracając do domu gładzę książkę, aż mi głupio zaczynać ją czytać. Bo zawsze mówili, że to nie wypada czytać czyiś listów. A tych tak bardzo prywatnych to szczególnie.  Ja nie lubię, kiedy narusza się moją prywatność. "Listy na wyczerpanym papierze" na razie leżą na półce. Czekają. Kiedy będę miała odwagę.

Bezcenne

Są takie rzeczy, których nigdzie nie sprzedają, a które cieszą tak bardzo. Ciepła kąpiel po męczącej imprezie, pies pod kołdrą co ogrzewa nogi w zimną noc, spacer cichym, noworocznym, pustym, mroźnym Krakowem, kawa z cudownie spienionym mlekiem. Dzisiaj jest dzień takich małych rzeczy, co powodują duży uśmiech. Wczoraj/dzisiaj w nocy doszłam do wniosku, że lubię Sylwestra, bo lubię nowe początki. Fajerwerki wybuchają nad Krakowem, szampan pieni się i zalewa mi buty, a ja wierzę, że ten Nowy Rok będzie lepszy. Bezcenny.